เคยสงสัยบ้างไหมว่าเราเป็นเราอย่างตอนนี้ได้อย่างไร อะไรล่ะทำให้ร่างกายที่ประกอบขึ้นด้วยอนุภาคมูลฐานมีชีวิตชีวามีความรู้สึกนึกคิดขึ้นมาได้อย่างมหัศจรรย์ เรามีความรู้สึกรัก โลภ เกลียด หวงแหน และไม่อยากตาย หรือว่าจริง ๆ แล้วชีวิตเป็นมากกว่าที่เรารู้? ชีวิตคืออะไร ความตายคืออะไร สิ้นสุดที่ตรงไหน หรือว่าแท้จริงแล้วเราเป็นผู้เดินทางข้ามผ่านเวลาอันยาวนานอย่างไม่มีวันจบสิ้น แต่หากเป็นเช่นนั้นจริงทำไมเราจำไม่ได้ล่ะ หากเรามีชีวิตอยู่เพราะกรรม ทำไมธรรมชาติไม่สร้างให้เราจดจำอดีตชาติเพื่อแก้ตัว? ยังมีคำถามอื่น ๆ อีกมากมายที่ยากเกินจินตนาการ หากจะเปรียบแล้วมนุษย์เราก็ไม่ต่างจากคอมพิวเตอร์ที่ถูกควบคุมด้วยระบบ AI ร่างกายของเราก็เป็นเพียงฮาร์ดแวร์ที่ขับเคลื่อนด้วยโปรแกรมลึกลับบางอย่างที่ยากจะควบคุมแต่ก็ไม่ยากเกินเข้าใจ เมื่อเข้าใจแล้วทุกอย่างมันเป็นเรื่องธรรมดา... ปริศนาของชีวิตช่างน่าประหลาดใจจริง ๆ แต่หนังสือเล่มนี้จะทำให้คุณเข้าใจชีวิตมากขึ้นและมองมันด้วยมุมที่ต่างออกไป คำถามยาก ๆ ถูกแทนค่าด้วยคำอธิบายง่าย ๆ เชิงวิทยาศาสตร์ที่อ่านง่ายและจินตนาการตามได้จริง เมื่อเจาะลึกลงไปคุณจะพบว่าชีวิตแสนธรรมดาของเรานั้น มัน "ไม่ธรรมดา" เลยจริง ๆ

วันศุกร์ที่ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556

ต้นเหตุแห่งทุกข์ 2


คราวนี้มาดูกันว่า ร่างกายเอาพลังงานจากไหน มาใช้ขยับกล้ามเนื้อทำให้เกิดการเคลื่อไหวต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นอริยาบท หรือการทำงานของเครื่องจักรภายในทุกระบบ ตลอดจนการเกร็งที่หัวใจ และสมอง อันเป็นต้นเหตุแห่งความเจ็บ จนรู้สึกเป็นทุกข์



พลังงานเหล่านี้ เราเรียกกันว่า ATP (Adenosine triphosphate) เปรียบได้กับลูกกระะเทียม (คล้่ายกับประทัด แต่เป็นลูกกลมๆเล็กๆ ไม่ต้องจุดไฟ ใช้ขว้างใส่พื้นให้ระเบิดแทน) ผลิตจากโรงผลิตชื่อ ไมโทคอนเดรีย ที่ตั้งอยู่ในทุกๆเซลล์ของร่างกายไม่ว่าจะเป็นเซลล์เนื้อเยื่อของหัวใจ หรือของสมอง (ยกเว้นเซลล์เลือด)

ATP ประกอบไปด้วย phosphate, oxygen, hydrogen และ nitrogen
phosphate เป็นตัวเชื้อประทุ ได้รับเคมีคำสั่งจากสมองก็ประทุ oxygen เป็นตัวโหมโรงช่วยให้ไฟติด hydrogen เป็นตัวติดไฟคือก่อแรงระเบิด nitrogen ไม่่ติดไฟ คงที่ ไม่ขยายมั่ว เป็นตัวสะเก็ดเสริมแรงระเบิดดันกล้ามเนื้อให้ขยายตัวในแนวขวาง ทำให้เส้นกล้ามเนื้อหดตัวกลายเป็นการเคลื่อนไหวที่เกิดจากแรงดึง และแรงปล่อยเมื่อหมดแรงระเบิด และจะระเบิดอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีเคมีคำสั่งหยุดจากสมอง

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น